Ιστορίες και άλλα...

Πέφτει στα χέρια μου ένα πρόσφατο βιβλίο ενός παλιού ηθοποιού θεάτρου (και όχι μόνο).

Οι νεώτεροι ίσως να μην τον γνωρίζουν.
Ο Νίκος Βασταρδής, λοιπόν, εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο "Θυμάμαι...ιστορίες μέσα και έξω από την αυλαία".
Πρόκειται για μια αναδρομή της πορείας του ηθοποιού στο σανίδι και στην οθόνη, μέσα από διάφορα γεγονότα που διηγείται.
Έξυπνο χιούμορ, καλές παρατηρήσεις κι ένα ωραίο αίσθημα στον αναγνώστη με το τέλος της ανάγνωσης.
Τι έχω εγώ να προσθέσω αφού το διάβασα.
Πρώτον συνιστώ την ανάγνωση σε όσους θυμούνται τον συγκεκριμένο ηθοποιό, αλλά και σε όσους θέλουν να πάρουν μια γεύση από τα σκαριά της νεοελληνικής τηλεόρασης και της πρόσφατης ιστορίας του νεοελληνικού θεάτρου.
Δεύτερον επισημαίνω το ποιόν του περιεχομένου των παραστάσεων και των τηλεοπτικών σειρών.
Διαβάζοντας βλέπεις να περνούν από μπροστά σου Μπέρναρ Σω, Σαίξπηρ, αρχαίο θέατρο, Ίρβινγκ Σόου, ιστορικές σειρές κ.α.
Σκέφτομαι την έλλειψη τέτοιων επιλογών σήμερα και τον κατακλυσμό της τηλεόρασης με θέματα που πρέπει οπωσδήποτε να είναι εύπεπτα, εύκολα, ευχάριστα, ξέγνοιαστα, χαλαρά, ανάλαφρα, "για να ξεχνιόμαστε", "μη μας κουράσουν", κ.λ.π.
Δεν καταλαβαίνω την τέχνη που λαμβάνει το πιο συνηθισμένο κομμάτι της καθημερινότητας και το μεταφέρει στο γυαλί.
Δεν καταλαβαίνω γιατί να αξίζει να δω κάτι στην τηλεόραση, όταν το βλέπω στο σπίτι μου.
Έχω ξαναγράψει ότι για μένα η τέχνη θα πρέπει να υπερβαίνει την πραγματικότητα.

Βρήκα επίσης ένα σημείο που παρά τον εύθυμο χαρακτήρα του με προβλημάτισε. Αφορά την περίοδο της χούντας.
Παραθέτω:
"Οι καλλιτέχνες-γενικά, διαχρονικά και πανιθαγενικά- είναι η ράτσα των πιο φιλελεύθερων ζώων του πλανήτη μας. Οι συνταγματάρχες το λοιπόν, μη καταφέρνοντας να έχουν φίλους ικανούς για τούτες τις δουλειές, αναγκαστικά θα διάλεγαν ανάμεσα στους εχθρούς, αφού όλοι τους οι χρήσιμοι και ικανοί, κρυφά ή φανερά ήτανε τέτοιοι. Κι αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι για γέλια, γιατί με τούτο το συλλογισμό:'αφού όποιον και να διαλέξω φίλος δεν είναι, κι αφού έτσι κι αλλιώς δεν έχω άλλη επιλογή, βέβαια και θα διαλέξω τον καλύτερο', η εποχή της χούντας ως προς τα καλλιτεχνικά ήτανε η αξιοκρατικότερη!"

Για φαντάσου λοιπόν.Αξίζει να σκεφτούμε τι δεν πήγε καλά μετά και παραμένει εκείνη η εποχή ως η αξιοκρατικότερη, όπως λέει ο συγγραφέας.

Ίσως θέματα άχρωμα, άοσμα και άγευστα δεν χρειάζονται ιδιαίτερες ικανότητες από πλευράς των καλλιτεχνών.

Ποιος ξέρει. Το σημείο αυτό μου έκανε εντύπωση και το παραθέτω έτσι σαν ερωτηματικό.