Δύο άνθρωποι
Η ενσωμάτωση σε μια ομάδα, τις αποφάσεις της οποίας θα πρέπει ο ενταγμένος να θεωρεί πάντα δικές του ήταν κάτι που ποτέ δεν βρήκε απήχηση σε μένα. Μου ήταν τελείως αδιανόητο να χρειάζεται να προσποιούμαι ότι η κάθε απόφαση της ομάδας εκπροσωπεί εμένα και την εκπροσωπώ με τη σειρά μου.
Έτσι δεν μπόρεσα ποτέ μου να πω ότι ανήκω ολοκληρωτικά σε κάποιο πολιτικό κόμμα. Πολλές φορές ήρθα σε διαφωνία με άτομα της μιας πολιτικής ομάδας επειδή υποστήριξα απόψεις της αντίθετης, αλλά όχι όλες, που θα πει πως ούτε στην αντίθετη θα μπορούσα ν' ανήκω ολοκληρωτικά.
Άκουσα αρκετές φορές από ανθρώπους τη δυσκολία που είχαν προσπαθώντας να με εντάξουν κάπου. Η συνήθης απάντηση που έδινα ήταν "είναι ανάγκη να με εντάξεις κάπου;", αλλά ποτέ δεν ικανοποιούσε τον απέναντί μου που δεν μπορούσε να βλέπει ανθρώπους χωρίς πινακίδα.
Σε διάφορες συζητήσεις, όταν ερχόταν το θέμα των σπουδαίων ανθρώπων (όπως κι αν το εννοεί ο καθένας) όταν ακουγόταν η απάντησή μου για δύο ανθρώπους που πραγματικά τους θεωρώ από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του εικοστού αιώνα αντίκρυζα αρκετά ερωτηματικά.
Λοιπόν, δεν υπάρχει καμία αντίφαση μέσα μου όταν λέω ότι πιστεύω πως δύο από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του αιώνα που πέρασε ήταν ο Τσε Γκεβάρα κι ο Φώτης Κόντογλου.
Και οι δύο αγάπησαν κάτι από το οποίο δεν εξυπηρετήθηκαν.
Και οι δύο είχαν το ατόφιο στοιχείο μέσα τους.
Δεν υποκρίθηκαν και δεν γελάστηκαν από τις σειρήνες που στραγγαλίζουν την ανθρωπότητα από αιώνες και που είναι το χρυσάφι και οι τιμές.
Αυτό που υπηρέτησαν το αγάπησαν περισσότερο από τον εαυτό τους.
Είχαν πολλούς οπαδούς ανάξιούς τους.
Ο πλούτος, το βόλεμα, ο συμβιβασμός δεν γνώρισαν την πατημασιά τους.
Όμως ήταν μονάδες. Οι λαμπρές μονάδες ποτέ δεν άλλαξαν τον κόσμο. Το πλήθος είναι δυσκίνητο και το λαμπύρισμα των μονάδων ή δεν το βλέπει ή στραβώνεται απ' αυτό. Δεν φωτίζεται.
Αν στην υπόθεση του οντολογικού ζητήματος, της ζωής και του θανάτου είχε δίκιο ο Κόντογλου τότε κάπου συναντήθηκαν, κάπου που όλες οι ανθρώπινες αντιλήψεις και θεωρίες δεν έχουν πια καμιά σημασία και το μόνο που απομένει είναι ο τρόπος που κάποιος πίστεψε και έδρασε και πάνω απ' όλα αν αγάπησε κάτι που να τον υπερβαίνει.
Αυτή την υπέρβαση εγώ τη διακρίνω και στους δύο.
Έτσι δεν μπόρεσα ποτέ μου να πω ότι ανήκω ολοκληρωτικά σε κάποιο πολιτικό κόμμα. Πολλές φορές ήρθα σε διαφωνία με άτομα της μιας πολιτικής ομάδας επειδή υποστήριξα απόψεις της αντίθετης, αλλά όχι όλες, που θα πει πως ούτε στην αντίθετη θα μπορούσα ν' ανήκω ολοκληρωτικά.
Άκουσα αρκετές φορές από ανθρώπους τη δυσκολία που είχαν προσπαθώντας να με εντάξουν κάπου. Η συνήθης απάντηση που έδινα ήταν "είναι ανάγκη να με εντάξεις κάπου;", αλλά ποτέ δεν ικανοποιούσε τον απέναντί μου που δεν μπορούσε να βλέπει ανθρώπους χωρίς πινακίδα.
Σε διάφορες συζητήσεις, όταν ερχόταν το θέμα των σπουδαίων ανθρώπων (όπως κι αν το εννοεί ο καθένας) όταν ακουγόταν η απάντησή μου για δύο ανθρώπους που πραγματικά τους θεωρώ από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του εικοστού αιώνα αντίκρυζα αρκετά ερωτηματικά.
Λοιπόν, δεν υπάρχει καμία αντίφαση μέσα μου όταν λέω ότι πιστεύω πως δύο από τις μεγαλύτερες φυσιογνωμίες του αιώνα που πέρασε ήταν ο Τσε Γκεβάρα κι ο Φώτης Κόντογλου.
Και οι δύο αγάπησαν κάτι από το οποίο δεν εξυπηρετήθηκαν.
Και οι δύο είχαν το ατόφιο στοιχείο μέσα τους.
Δεν υποκρίθηκαν και δεν γελάστηκαν από τις σειρήνες που στραγγαλίζουν την ανθρωπότητα από αιώνες και που είναι το χρυσάφι και οι τιμές.
Αυτό που υπηρέτησαν το αγάπησαν περισσότερο από τον εαυτό τους.
Είχαν πολλούς οπαδούς ανάξιούς τους.
Ο πλούτος, το βόλεμα, ο συμβιβασμός δεν γνώρισαν την πατημασιά τους.
Όμως ήταν μονάδες. Οι λαμπρές μονάδες ποτέ δεν άλλαξαν τον κόσμο. Το πλήθος είναι δυσκίνητο και το λαμπύρισμα των μονάδων ή δεν το βλέπει ή στραβώνεται απ' αυτό. Δεν φωτίζεται.
Αν στην υπόθεση του οντολογικού ζητήματος, της ζωής και του θανάτου είχε δίκιο ο Κόντογλου τότε κάπου συναντήθηκαν, κάπου που όλες οι ανθρώπινες αντιλήψεις και θεωρίες δεν έχουν πια καμιά σημασία και το μόνο που απομένει είναι ο τρόπος που κάποιος πίστεψε και έδρασε και πάνω απ' όλα αν αγάπησε κάτι που να τον υπερβαίνει.
Αυτή την υπέρβαση εγώ τη διακρίνω και στους δύο.
Το έγραψε ο Finteias | 10:14 μ.μ.
4 Comments:
Κατ' αρχήν, ενδιαφέρον ποστ.
Το νοιώθω να σπάει σε δυο κομμάτια. Το πρώτο σαν ένας απαλός σχολιασμός των εκλογών και του γιατί τα γράφεις εκεί που δεν πιάνει μελάνι.
Το δεύτερο είναι φυσικά πιο ενδιαφέρον. Μου θυμίζει κάτι που είχε γράψει (και είχα αναπαράγει) ο Ελύτης. Βλοσυροί έλληνες αστοί διαπίστωναν (στη διάλεξη του Εμπειρίκου) ότι υπήρχαν πιο ενδιαφέροντες άνθρωποι στον κόσμο απ' τον Κονδύλη και τον Τσαλδάρη, που τους έλεγαν Φρόυντ ή Μπρετόν.
Τσε και Κόντογλου, λοιπόν. Ναι ήταν όλα αυτά που λες. Ναι ήταν ο τρόπος που πίστεψαν και έδρασαν (διαφορετικά ο καθένας). Δόθηκαν στον έρωτά τους. Ωστόσο, κατά ειρωνικό τρόπο ήταν αντίθετα άκρα. Ο Τσε πίστευε στη βίαιη ρήξη. Ο Κόντογλου στη σύνθεση και τη συνέχεια (αγιογραφημένα πεντελικά μάρμαρα σε βυζαντινή τεχνοτροπία).
Ωστόσο, δεν ξέρω γιατί, νοιώθω μια βαθειά αποστροφή και για τους δύο. Ίσως είναι αγένεια να το λέω σ' αυτό το ποστ και ελπίζω στην κατανόησή σου, ότι λέμε ότι νοιώθουμε κι όχι ότι πρέπει. Δεν ξέρω από που πηγάζει. Ίσως απ' το γεγονός ότι δεν κυνηγούσαν το αποτέλεσμα; Χάναν το "γκολ" τελευταία στιγμή; Δεν ξέρω ειλικρινά. Ίσως να λέω και βλακείες.
@ psi4me
"Δόθηκαν στον έρωτά τους", όπως γράφεις και φυσικά δεν ήταν οι μόνοι.
Τώρα που σου απαντώ έρχεται στο μυαλό μου ο μαθηματικός Εβαρίστ Γκαλουά που κι αυτός δόθηκε στον έρωτά του για τα μαθηματικά και στον επόμενο έρωτά του για μια γυναίκα που τον οδήγησε στη μονομαχία και στον θάνατο.
Αγένεια δεν υπάρχει. Άλλωστε είμαστε παλιοί δικτυακοί φίλοι.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι άλλο έφερε ένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος στη Χρυσή Διαθήκη έγραψε: "Τα όντα θα εκλείψωσιν εκ της γης κατ' ουσίαν αμετάβλητα, ο δε τελευταίος άνθρωπος δεν θα διαφέρη από τον πρώτον, ειμή κατά το ένδυμα και κατά το όπλον-αμφότερα τελειοποιημένα"
και αλλού:
"Ο Αιών του Λίθου και ο Αιών της Βενζίνας απεδείχθη ότι δεν έχουν καμμίαν ηθικήν διαφοράν. Χημικήν μόνον έχουν"
Ο τεχνολογικός πολιτισμός έχει σίγουρα να επιδείξει πολλές αλλαγές, αλλά η ηθική δεν εξελίχθηκε ιδιαιτέρως.
Απομένει ο έρωτας, όπως επεσήμανες.
Σ' αυτό το σημείο κυρίως επικεντρώνομαι στο ποστ.
Σκέφτεσαι στο μέλλον να αναρτήσεις κάτι σχετικό ώστε να συνεχιστεί ο διάλογος; Η από κοινού αναζήτηση έστω και δικτυακά νομίζω ότι είναι το μέγιστο όφελος για όλους τους συμμετέχοντες σ' αυτή την υπόθεση.
Ε απίστευτο! Έχεις του Δημητρακόπουλου; Με είχε φάει χρόνια η μάνα μου να της το βρω. Ούτε που το είχα ακούσει. Κατέβηκα ένα Σάββατο πρωί σ' ένα παλαιοπωλείο και της το πήγα. Ποιος ήταν αυτός;
Για το όφελος συμφωνώ. Άλλωστε το τελευταίο ποστ μου ήταν συνέχεια του δικού σου, της αυτοπαραδοχής.
@ psi4me
Ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος (1864 - 1922) ξεκίνησε ως στρατιωτικός, αλλά σύντομα ασχολήθηκε μόνο με τη συγγραφή.
Υπήρξε θεατρικός συγγραφέας και πεζογράφος.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home