Ψυχή βαθιά

Μιλάμε για τη συζητημένη ταινία που προβλήθηκε προσφάτως στους κινηματογράφους (προβάλλεται ακόμα).

Μου άρεσε.

Η ταινία δεν είναι ιστορικό ντοκιμαντέρ.
Δεν απαιτεί κάποιος να δει όλες τις συνιστώσες του ζητήματος.
Άκουσα από αρκετούς να λένε για τις ελλείψεις της ταινίας σε ό,τι αφορά τον ρόλο των Εγγλέζων στο θέμα του εμφυλίου, τη θέση του Στάλιν, των Αλβανών, των Βουλγάρων κ.λ.π.

Σίγουρα αν θέλει κάποιος να καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα θα πρέπει να μελετήσει τις αποφάσεις των μεγάλων αρχηγών που συμμετείχαν στο όλο δράμα.
Με βάση τέτοιες αναλύσεις βρέθηκαν αρκετοί που ισχυρίστηκαν ότι εκείνος ο πόλεμος, ο λεγόμενος τρίτος γύρος δεν θα έπρεπε να έχει την ονομασία "εμφύλιος".
Δεν προτίθεμαι να καταπιαστώ με επιχειρήματα των μεν και των δε σ' αυτό το post.


Όποιες κι αν ήταν οι εκατέρωθεν προδοσίες, επιθέσεις, αδικίες που η καθεμιά υποστηρίζεται από μια σειρά συγκρουμόμενων επιχειρημάτων από τις δύο πλευρές το τελικό αποτέλεσμα ήταν ένα. Ομοεθνείς, εξ' αίματος συγγενείς, φίλοι βρέθηκαν μέτοχοι σε μια ανθρωποθυσία στον βωμό της εξουσίας. Κορακιασμένοι απ'τη δίψα της εξουσίας ο ένας γινόταν το κοράκι για το πτώμα του άλλου.



Αυτή τη συνιστώσα του όλου ζητήματος παρουσιάζει η συγκεκριμένη ταινία, η οποία φυσικά δεν μπορεί να παρουσιάσει τα πάντα. Όμως αυτή η συνιστώσα είναι εκείνη που πάντα θα θέτει την ονομασία "εμφύλιος".


Στον βαθμό που καταπιάστηκα να μελετήσω τη δεκαετία του 40 στην Ελλάδα, όσο περισσότερο προχωρούσα τόσο περισσότερο κάποιες θέσεις γινόταν μέσα μου όλο και πιο ξεκάθαρες.
Δεν δέχομαι διαχωρισμό του τύπου "καλοί-κακοί".
Δεν δέχομαι να ξεκινώ την ιστορία από συγκεκριμένες ημερομηνίες που οδηγούν σε σε κάποια συμπεράσματα όταν λαμβάνοντας υπ' όψιν μου το τι προηγήθηκε καταλήγω αλλού.
Ως παρομοίωση του δράματος επιμένω να χρησιμοποιώ την παρακάτω:
Ένα παιδί στον ΔΣΕ, ένα παιδί στον Εθνικό Στρατό και μια μάνα.
Το πρώτο εκπροσωπεί την αριστερά, το δεύτερο τη δεξιά.
Η μάνα (και μόνον αυτή) εκπροσωπεί την Ελλάδα.




Απόσταγμα από την ταινία κατ' αποδοχή των περισσοτέρων νομίζω ότι είναι η ακόλουθη φράση με τη φωνή του Θανάση Βέγγου:
"Δεν είναι πόλεμος τούτο που μας βρήκε κύριε ταξίαρχε. Ντροπή είναι... Ελληνες να τουφεκάνε Ελληνες."